Tussen mijn laatste gesprek met de huisarts en de afspraak op de B12 poli heeft zo’n 10 weken gezeten. 10 Weken tussen ‘ik hoop dat ik B12 tekort heb en wat als het dat niet is’.
Ik had besloten, als ik B12 tekort zou hebben dan zou ik mijn dossier opvragen en naar een andere huisarts gaan. Wat had ik dan nog bij deze huisarts te zoeken!? Immers, ik voel me niet serieus genomen met al mijn klachten en er wordt zelfs geprobeerd om het op psychisch af te schuiven (linker kan je mij niet krijgen).
Maar goed, ik had de afspraak, er werd een behandeling voor de komende 8 weken afgesproken en die injecties 2 x per week heb ik door de assistentes van de huisarts laten zetten.
Ik was inmiddels wel wat opgeknapt en mijn boosheid/rancune was milder geworden. Ik besloot het gesprek met de huisarts aan te gaan, om mijn ongenoegen te uiten en ook hem de kans te geven zijn kant van het verhaal te doen.
Voor mijn bescherming is Sven meegegaan op deze afspraak, als hij er bij is, wordt ik minder snel heel erg boos, omdat ik dingen soms anders beleef dan hem, ik vind het dan fijn dat hij er bij is, zodat hij mij kan vertellen hoe dingen bij hem zijn overgekomen. Zodat ik dus mijn gevoel tegen zijn ervaring kan houden, om mijn gevoel bij te stellen als dat nodig mocht zijn.
Het was een fijn gesprek met de huisarts, ik heb alles gezegd wat er op mijn hart lag en de huisarts heeft zijn verhaal verteld.
Ik heb hem o.a. gezegd dat ik het heel fijn vond, dat hij ondanks dat hij op dat moment niet in B12 tekort geloofde, wel bereid was een verwijzing voor de internist te schijven. De huisarts heeft toegegeven dat hij een verkeerder inschatting heeft gemaakt en dat hij zich nu ook meer in B12 tekort heeft verdiept, fijn!
Al met al, fijn om het gesprek aan te gaan, beide de kans te hebben om je uit te spreken en weer verder met elkaar te gaan.
Meteen een bloedprikformulier meegekregen om over een paar weken mijn vitamine D en ferritine gehalte nog eens te laten bepalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten