In januari dus voor de 2e keer bloed laten prikken, B12 waarde was iets omhooggegaan (182), daarna telefonische overleg gehad met de ha, maar hij bleef bij zijn standpunt, hij wil niks van B12 tekort weten. Om te kijken of ik op een B12 injectie reageer, wil hij er wel 1 of 2 geven.
Omdat ik diverse mensen over B12 tekort heb gesproken heb ik dit niet gedaan, ook al die tijd geen vitamine pillen genomen. Dit kan je waarde iets opkrikken (en injecties kunnen helemaal een hoge waarde geven), dan heeft de huisarts helemaal een punt, want dan heb je in het bloed zeker geen tekort meer (het zegt niets over een tekort op weefselniveau).
In maart had ik eindelijk ballen genoeg om nogmaals het gesprek met de huisarts aan te gaan, mijn doel was een verwijzing naar een internist te krijgen. Het gesprek was dus niet zo gezellig zoals ik in een eerder bericht al aangaf. Maar de huisarts gaf de verwijzing, nog wel met de opmerking erbij, dat dit wel eens een hele grote teleurstelling voor me zou kunnen gaan worden.
Ik heb hem gezegd dat ik deze kans wilde grijpen, mijn gevoel zei heel sterk dat het dit moest zijn, de oorzaak van al mijn ellende. De laatste maanden had ik veel in bed doorgebracht, mijn rug wilde niet meer, mijn benen begaven het, voor mijn gevoel was ik zeer langzaam aan het doodgaan. Ik had uiteraard wel oplevingen, dagen dat ik aan het werk was, maar van 1 dagje werken, moest ik er 2 bijkomen.
Als de huisarts dan ook nog oppert dat ik misschien overwerkt ben, krijg ik bijna een waas voor mijn ogen. Heb hem gezegd dat dat zeker niet zo was, dat ik in januari, toen ik weer door mijn rug gegaan was, de helft van mijn werkzaamheden heb afgestoten. De verwijzing naar de internist zou ik krijgen als ik wist naar welke internist ik zou willen. Daar was ik snel uit, dankzij tips op het B12 forum.
Afspraak gemaakt en helaas duurde het toen nog 10 weken voordat ik er terecht kon. Dat worden dus 10 lange weken, hopend op een ziekte, want dan is er kans op herstel en dat je je weer helemaal toppie gaat voelen.
Raar idee eigenlijk dat je hoopt een aandoening te hebben. Ik had al die tijd heel sterk het idee 'dit moet het zijn, het moet gewoon', de teleurstelling zou enorm zijn als het niet zo zou zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten